Ciekawe cytaty o muzyce

Wielka jest przepaść pomiędzy muzykami a śpiewakami. Ci mówią, tamci wiedzą z czego składa się muzyka. Bowiem tego, kto robi to, czego nie rozumie, nazwać można dzikim zwierzęciem.

Bach uczony, prototyp profesora kompozycji, tworzył swoją muzykę ku pożytkowi tych, którzy nie "mylą ważnych myśli z dziecinnymi pomysłami" i "których muzyczne słyszenie nie jest zepsute przez (...) nowomodny gust".

Rytm i to co z nim robisz, jest wszystkim.

Tak jest z większością młodych muzyków (...) Wszyscy oni chcą natychmiast zostać gwiazdami. Wszyscy oni chcą mieć to, co nazywają własnym stylem. Ale wszyscy ci młodzi goście grają cudzy chłam, kopiują sztuczki i numery, które wymyślili już inni goście. Jest tylko kilku młodych gości, którzy rozwijają swój własny styl. (...).

Sam tak miałem z Patem Methenym w 1980. Nie, to nie on brzmiał jak ja, to ja brzmiałem jak on. Kiedy zdałem sobie z tego sprawę niezbyt mnie to ucieszyło, więc całkowicie przestałem go słuchać.(...)

Jeśli ktoś nie ma czegoś nowego do powiedzenia w ramach utworu, nie powinien go wykonywać w czasie koncertów, a już na pewno nie nagrywać.

Muzyka jest osobistym doświadczeniem, Twoją własną myślą i mądrością. Jeśli tym nie żyjesz - nie wydobędziesz muzyki z instrumentu. Uczą Cię, że w muzyce są pewne granice, ale przecież żadna sztuka nie jest ograniczona.

Albo jesteś oryginalny, albo nie istniejesz!

Słuchałem tych wszystkich muzyków, jak grają te wszystkie skale i nuty, ale nigdy nic, co można by zapamiętać. Widzisz, muzyka polega na stylu.(...)

Styl należy mieć we wszystkim, co się robi - w pisaniu, muzyce, modzie, boksie, we wszystkim. Niektóre style są błyskotliwe, kreatywne, nowatorskie i z wyobraźnią, a inne nie.

W muzyce, według mnie, chodzi o styl

Tak jak Trane miał swój styl i Bird, i Dizzy mieli własne style, ja także nie chcę brzmieć jak ktoś inny, tylko tak jak ja sam. Chcę być sobą, cokolwiek to oznacza.

Miles, słyszysz tego ptaszka za oknem? To drozd. On nie ma swojego głosu. Kopiuje cudze głosy, a ty nie chcesz tego robić. Chcesz być panem siebie, mieć swój własny głos. To właśnie o to naprawdę chodzi. Więc nie bądź nikim innym, tylko sobą.

Innym, co wydało mi się dziwne po jakimś czasie mieszkania i grania w Nowym Jorku, było to, że wielu czarnych muzyków nie wiedziało nic o teorii muzyki. (...) Ja chodziłem do biblioteki i wypożyczałem partytury wszystkich tych wielkich kompozytorów takich jak Strawiński, Alban Berg, Prokofiew. Chciałem wiedzieć, co jest grane w całej muzyce. Wiedza to wolność, a ignorancja to niewola i po prostu nie mogłem uwierzyć, że można być tak blisko wolności i nie wykorzystywać tego. Nigdy nie pojąłem, dlaczego czarni ludzie nie wykorzystywali całego tego chłamu, który mogli wykorzystać. To jest coś takiego jak mentalność getta, co mówi ludziom, że nie powinni robić pewnych rzeczy, ze te rzeczy są zastrzeżone tylko dla białych ludzi. Kiedy mówiłem o tym innym muzykom, po prostu olewali mnie. Wiesz co mam na myśli? Więc poszedłem swoją własną drogą i przestałem im o tym opowiadać.

Wes Montgomery - to był mój ulubiony gitarzysta. Starałem się go naśladować, grałem kciukiem, robiłem wszystko, żeby brzmieć jak on(...). Jednak bardzo wcześnie zdałem sobie sprawę, że to nie ma sensu. W dalszym ciągu poświęcam dużo czasu i energii, aby wydobyć moje spojrzenie na muzykę. Wymaga to ciągłej eliminacji, sporo myślenia i pracy, aby uniknąć łatwizny imitowania kogoś innego.(...) Teraz też jest sporo gitarzystów, którzy naśladują, irytuje mnie to. Uważam, że idea muzyki polega na poświęceniu się poszukiwaniom własnego głosu.

Trzeba po prostu wierzyć (wychodząc na scenę), niczym apostoł wierzący, że Chrystus potrafi chodzić po wodzie, bo jeśli się nie wierzy, on utonie

"- (...) Najlepszy sposób na służenie światu prawdy i piękna jest słuchanie własnego głosu, bez kompromisu i ignorowanie opinii publicznej. Muzycy "rozrywkowi" słuchają głosu publiczności w czasie gdy artyści słuchają własnego, indywidualnego. -Nauczył się Pan czegoś od publiczności?-Tak, aby ją ignorować tak bardzo, jak to tylko możliwe."

Czasem ludziom się wydaje, że granie moich utworów jest dla mnie łatwe, ale nie jest. Komponując nie zastanawiam się jak trudna będzie improwizacja do nowego utworu.

W życiu możesz robić cokolwiek i osiągnąć wszystko, jeśli tylko nastawisz na to swój umysł.

Wszyscy muzycy podświadomie są matematykami.

Bach mi przypomina astronoma - jedni nic nie zdołają dojrzeć u niego, prócz szeregu cyfr zawiłych, ale drugich, co go czuć i rozumieć potrafią, prowadzi Bach do swojej lunety olbrzymiej i pozwala przez nią admirować swych arcydzieł gwiazdy. Jeśli jaka epoka odwróci się od Bacha, da sobie smutne świadectwo płytkości, głupoty i zepsutego gustu

U każdego twórcy są chwile, kiedy natchnienie opada i zaczyna się mózgownicy tylko robota. Wziąwszy nuty w rękę, można nawet palcem takie miejsca pokazać. Chodzi o to, żeby natchnienia najwięcej, najmniej roboty było

Tylko najlepsi z najlepszych nie naśladują innych muzyków. Oryginalność i własny głos to jedyne światło, za jakim podążają wybitne jednoski. Allan Holdsworth jest takim artystą.

Używanie różnych efektów, zmiana dźwięków to łatwe, ale utrzymanie jednego charakterystycznego brzmienia, które będzie tylko Twoje, jest najtrudniejszą rzeczą

Muzyka jest jednocześnie produktem uczuć i wiedzy, gdyż wymaga od kompozytorów jak i wykonawców nie tylko talentu i entuzjazmu, ale także wiedzy i słuchu, które są wynikiem długotrwałej pracy i refleksji

Indywidualny język to najważniejsze, co można w muzyce osiągnąć

Być artystą oznacza widzieć to, czego nie widzą inni

Zawszę myślę o tworzeniu. Moja przyszłość zaczyna się, kiedy rano wstaję. Każdego dnia znajduję coś kreatywnego do zrobienia w moim życiu.

Najtrudniejszą rzeczą w muzyce jest kontrola nad energią. Muzyka to jest ciąg napięć i rozwiązań. Jeżeli ktoś potrafi to kontrolować - dociera do serca słuchacza

Marzę o tym, by zagrać na fortepianie akord, którego jeszcze nigdy w życiu nie słyszałem. A gdybym zagrał sekwencję takich akordów, to bym był najszczęśliwszym człowiekiem w tych czterech ścianach. Także piękna, wzruszająca melodia z pauzą to jest coś, co powoduje we mnie dreszcz... A więc z jednej strony mam taką potrzebę prostoty, żeby zagrać coś takiego, co byłoby bardzo przejrzyste, z drugiej, żeby zabrzmiało inaczej, żeby złamać ten bolesny, tonalny system, tę całą harmoniczną triadę i ten sztuczny w sumie podział oktawy na dwanaście półtonów. To jest tylko dwanaście dźwięków. Tylko.

Na ogół w muzyce jeśli mówi się o stylu, ma się na myśli pewien szerszy kierunek, nurt, który jest rozwijany przez wielu ludzi. Natomiast co innego jest STYLEM WŁASNYM. Za moich dawnych czasów najwaszniejszą rzeczą było właśnie znaleźć własny styl, to znaczy być muzykiem, który jest rozpoznawalny spośród wszystkich innych.

Nie słyszałem nigdy, żeby ktoś naśladował innych i osiągnął sukces. To nie brzmi źle, brzmi dobrze, ale kiedy słyszę kogoś, kto gra jak Miles Davis mam ochotę posłuchać płyty Milesa Davisa. Zadaniem muzyków jest wynajdowanie muzyki od nowa. Dzieje się coś magicznego, kiedy wychodzi się naprzeciw nieznanemu. Muzyka nie wybacza wtórności (..).

Stereotypy są największym wrogiem artysty. Nawet te własne, sprawdzone przed publicznością. Wielu artystów powiela własne pomysły, a tymczasem twórczość musi być za każdym razem jak biała kartka. Kiedy dostaję rolę i nie wiem jak ją ugryźć - wtedy to będzie tworzenie siebie od nowa, czyli sztuka.

Nie uważam siebie za gitarzystę jazzowego, klasycznego, czy rockowego, nie czuję, bym mógł grać w jakimś z tych stylów i dlatego poczułem się zmuszony do tworzenia własnego.

Zacznij od możliwego i stopniowo posuwaj się w kierunku niemożliwego.

Z potęgą jest tak, jak z byciem damą. Jeśli musisz mówić ludziom, że jesteś damą, to znaczy, że nie jesteś. (przyp. potęga w muzyce = własny indywidualny głos)

To, co popularne, jest złe.

Przed koncertami bardzo się denerwuję. Czasem myślę, że powinienem zmienić pracę i przestać być muzykiem, bo gram koncert, a nikt nie przychodzi posłuchać, a ja nie czuję z tego powodu żadnej presji. Sama gra sprawia mi radość, ale czasem gdy gram mam wrażenie, że ludzie oczekują ode mnie czegoś, czego nie potrafię im dać.

Czemu to brzmi jak John Scofield? Robię to po swojemu, ponieważ każdy musi znaleźć swój sposób wyrażania muzyki. Jeśli dokładnie kopiujesz czyjąś grę, to po chwili dochodzisz do wniosku, że to strasznie ciężka robota. Chodzi mi o to, że kiedy już nauczysz się wystarczająco wiele o muzyce, żeby zacząć improwizować, wtedy nie chcesz i nie potrzebujesz już grać czyichś solówek. I tak po chwili ich nie pamiętasz, nawet jeśli się ich uczyłeś. Chłoniesz muzykę, ale to, co przez ciebie przechodzi i co pozostaje, to twoja indywidualna gra, twój własny, artystyczny rys.

Dopiero w (narzuconym sobie) ograniczeniu ujawnia się mistrz

Jeśli nigdy nie poniosłeś klęski, to prawdopodobnie nigdy nie spróbowałeś niczego nowego

Zagranie złej nuty jest bez znaczenia. Granie bez pasji jest niewybaczalne

Melodia, która zadowala tylko aktualne gusta publiczności jest tylko tak długo dobra, póki ten gust panuje.

Kiedy mówimy o odwadze, kreatywny człowiek musi odnaleźć siebie. To jest odwaga podjęcia trudu znalezienia własnej, indywidualnej, unikalnej wizji. Każdy człowiek ją ma, bo każdy człowiek myśli inaczej. Rzecz, która powstrzymuje ludzi to przekonanie, że ta wizja nie jest wystarczająco dobra, że nie zostanie zaakceptowana lub nie pasuje do czegoś. Wyobraźcie sobie, że tak by pomyślał Jimi Hendrix, albo Pat Metheny (...). To może być cokolwiek. Moja rada jest - odnaleźć pomysł na siebie, wrzucić się w wir tego pomysłu i cieszyć tym procesem.

Krytyka mówi więcej o osobie krytykującej, niż krytykowanej

Dla mnie wielcy muzycy są jak wielcy bokserzy, co znają się na samoobronie. Mają w głowach wyższe poczucie teorii, tak jak muzycy afrykańscy. Ale my nie jesteśmy w Afryce i gramy coś więcej niż tylko plemienne zawołania. Za tym, co robimy, jest pewna teoria. Jeśli w tle umieścisz akordy zmniejszone, te akordy stworzą brzmienie takich zawołań i masz to znacznie pełniejsze i można to zrozumieć, bo pod spodem są te wszystkie dźwięki.

(...) To wielkie niebezpieczeństwo, czyhające na "rzemieślników" grających bebop i naprawdę nietrudno poprzestać na tym etapie. Jeśli chodzi o mnie - doszedłem do tego mając 18 lat, a całkiem sprawnie grałem już wówczas utwory kalibru "Giant Steps". Wtedy stwierdziłem, że mi to nie wystarcza. Czułem się odpowiedzialny za kreowanie nowego, nieznanego... Z perspektywy czasu sądzę, że tylko wielopłaszczyznowe, polistylistyczne podejście (z całym bagażem tradycji) może uczynić z kogoś prawdziwego muzyka modern jazzu - muzyka, który z jednej strony popycha jazz do przodu, a z drugiej kultywuje jego przebogata tradycję.

Jakikolwiek macie cel i dokądkolwiek dążycie - bądźcie wytrwali. To co robicie w życiu jest jak podróż. Droga nie zawsze zaprowadzi Was tam, gdzie byście chcieli. Czasem zdarzy się dołek, a czasem będzie pod górkę. Ale różnica pomiędzy przegranymi i zwycięzcami jest taka, że ci przegrani w pewnym momencie po prostu się poddali, a zwycięzcy parli dalej do przodu. Bądźcie więc pozytywnie nastawieni, skupieni na celu i nie przestawajcie naciskać. Nikt nie będzie dla Was ciężej pracował niż Wy sami i nikt w Was bardziej nie uwierzy. Lubię czasem obserwować, jak ludzie biznesu pchają swoje sprawy do przodu. (...) Tak samo powinniście pchać do przodu Wasze muzyczne kariery. Możecie na swej drodze słyszeć "tak" lub "nie", ale nie możecie pozwolić, aby to właśnie "nie" stało się Waszym przeznaczeniem. Każdy z Was jest wyjątkowy i ma jakiś talent, jakiś dar. Musicie sobie tylko wydeptać dla niego właściwą ścieżkę.

-Co byś radził młodym gitarzystom? -To co powiem zabrzmi strasznie banalnie - być sobą i poszukiwać własnej drogi. Nie grać jak ktoś tam. Korzystać z wzorów a nie wzorować się(...). Czerpać całymi garściami z muzyki te elementy, które się czuje i które można zastosować do swojego stylu. Próbować za wszelką cenę pracować nad własnym stylem, bo Steve Vai już jest, tak samo jak Jeff Beck, Malmsteen, Petrucci. Wielu innych też już mamy. Najtrudniejszą rzeczą w muzyce i w byciu muzykiem pełną gębą jest odnalezienie własnej drogi, własnego brzmienia, własnego sposobu, że jak zagrasz parę nut, żeby każdy kto Cię słucha od razu poznał, że to ty - to jest największe osiągnięcie. Niekoniecznie musisz być najszybszym gitarzystą, bo zaraz znajdzie się ktoś, kto gra szybciej i sprawniej.(...) Rzecz polega na tym, żeby mieć swój indywidualny ton, frazę, sposób wypowiedzi na instrumencie - to jest najważniejsze w muzyce;

Być może odmieniłem jazz. Być może miałem na niego duży wpływ. Nie wiem. Moja muzyka jest w każdym razie moją muzyką (...) Szukam nowych akordów, nowych sposobów synkopowania, nowych aranżacji, nowych rytmów. Dróg, by inaczej korzystać z nut. I tyle. Po prostu INACZEJ UŻYWAĆ NUT.

Chodzi o to, że dzieło sztuki, jeśli jest oryginalne, wytwarza pewną aurę. Jak się owo dzieło sztuki powiela, to wówczas tę aurę traci.

Wiesz co jest największą tragedią tego świata? Ludzie, którzy nigdy nie odkryli, co naprawdę chcą robić i do czego mają zdolności. Synowie, którzy zostają kowalami, bo ich ojcowie byli kowalami. Ludzie, którzy mogliby fantastycznie grać na flecie, ale starzeją się i umierają, nie widząc żadnego instrumentu muzycznego, więc zostają oraczami. Ludzie obdarzeni talentem, którego nigdy nie poznają. A może nawet nie rodzą się w czasie, w którym mogliby go odkryć.

Wie Pan, w Nowym Jorku mieszkają sami geniusze. Fakt, że ktoś dał radę przeżyć, zamieszkać, utrzymać się na tej scenie. To jest makabrycznie trudne. Virelles przyszedł na próbę i tej muzyki, której nigdy nie grał wziął i od razu zagrał! I to się tyczy wszystkich, z którymi tam grałem. Tam nie liczy się człowiek, który nie ma swojego języka. Jak Pan wejdzie do jakiegokolwiek klubu to wszędzie grają rewelacyjnie. Ale tylko ci są najlepsi, którzy mają swój własny język. Dzisiaj jest świat! Tylko tacy zostaną - nawet na krótko - którzy mają coś własnego do powiedzenia. To nie jest taka sztuka być dobrym muzykiem. Widać to w tych programach telewizyjnych - ilu jest fajnych całkiem ludzi, którzy biorą udział w tych talent-showach. Talent, to każdy ma. Zawsze w szkole jest paru najlepszych uczniów. A ile tych klas jest? Zawsze jest jakaś śmietanka. Ale to musi być śmietanka ze śmietanki.

(podsumowanie warsztatów REH): Jeśli miałbym Wam coś ważnego przekazać tą lekcją... Głęboko wierzę, że najważniejszą rzeczą w muzyce jest odkrywanie zjawisk dźwiękowych po swojemu od nowa. Wtedy te zjawiska bardzo zyskują na znaczeniu dla Was samych, rozumiecie je na dużo głębszym poziomie niż w przypadku, gdybyście powtarzali tylko ćwiczenia, które ktoś Wam pokazał. Nawet jeśli myślicie, że słyszycie i rozumiecie takie wyuczone zjawiska, zawsze będzie tam pewna powierzchowność, dla mnie zawsze była. Chciałbym zachęcić wszystkich do ciężkiej pracy nad projektowaniem ... siebie samego. Powodzenia!

Kiedyś chciałem brzmieć jak moi idole. W początkach mojej edukacji muzycznej zasłuchiwałem się w grze Jimiego Hendrixa, czy Jeffa Becka. Z czasem zacząłem próbować różnych styli muzycznych. Po jakimś czasie rzeczywiście moja gra zaczynała przypominać styl wielu świetnych muzyków. Wtedy uświadomiłem sobie, że naśladowanie czyjejś gry do niczego nie prowadzi i brzmię jak ktoś inny, nie jak Adrian Belew. Należy pamiętać, że bycie muzykiem to bycie sobą. Pierwsze kroki związane z dążeniem do własnego stylu rozpocząłem od naśladowania różnych rzeczy, m.in. klaksonu samochodowego, czy odgłosów mewy. Dźwięki te zacząłem włączać do swoich kompozycji, a słuchaczom takie eksperymenty bardzo się podobały.

Gdyby ludzie robili tylko to, co wyglądało na możliwe, do dzisiaj siedzieliby w jaskiniach.

Kiedyś w muzyce poważnej była szkoła rosyjska, niemiecka, włoska, francuska, amerykańska. Dziś wszyscy grają podobnie.Ten proces postępuje też w jazzie, ale bardziej na poziomie młodego pokolenia artystów. Jest jeszcze duża różnica między jazzem amerykańskim a skandynawskim i polskim, no i dobrze. Dla artystów z silnym kręgosłupem nie ma tu problemu, bo wiedzą że inność, oryginalność ma na świecie większe prawo bytu niż kolejna kopia nie swojej kultury. Krzyżują wpływy w umiejętny sposób. Dobrze jest korzystać z całego dziedzictwa muzyki na świecie ale tak żeby nie zatracić siebie. Wzorem jest Chopin czy Szymanowski, gdzie w ich sztuce jest cała historia muzyki europejskiej, ale na pierwszym planie ich indywidualność i słowiański zaśpiew.(...) ...większość tego nie rozumie i budzi się dopiero jak nie mają pracy, gdy szefowie festiwali na świecie wybierają oryginał a nie kopię. Korzystanie z własnych korzeni daje autentyczność. Muzyka bluesowa, jazz zaistniała na świecie bo jest autentyczna. Standardy jazzowe działają, bo są grane przez muzyków u których w domu śpiewano je przy kominku. Nie chodzi o banalne granie ludowych temacików na jazzowo, ale znalezienie siebie, swojego indywidualnego oddechu. U nas za dużo jest naśladownictwa. Jeśli dzieje się to na początkowym poziomie akademickim to dobrze, ale jeśli idę na jam i wychodzi pięciu saksofonistów i każdy gra tak samo i jeszcze przychodzi profesor, który też gra to samo, to jest to nudne. Jeśli słyszę pseudo free jazz, który jest schronieniem dla nie radzących sobie z podstawowym warsztatem muzyków, wspierany przez niektórych głuchych krytyków, często otoczony gęstą intelektualną filozofią to nie widzę w tym sensu. A przecież młodzież w Polsce jest niezwykle zdolna i ma wielki entuzjazm. To kwestia szukania swojego własnego brzmienia, świadomości, odwagi, wiary i wiedzy. Ciągłe porównywanie i upodabnianie się do kogoś z "zagranicy" świadczy o braku poczucia swojej wartości.

Od 40 lat uczę studentów, że asekuranctwo zabija odwagę twórczą.

Zaraziłem się teoriami twórczymi Karlheinza Stockhausena (...) i Paula Buckmastera(...). Paul to nawet u mnie mieszkał (...) bardzo pasjonował się Bachem, więc ja podczas jego obecności w Nowym Jorku zwróciłem uwagę na Bacha. Zaczęło do mnie docierać, że kiedy Ornette Coleman mówił o tym, że można coś zagrać jednocześnie na trzy, cztery różne, kompletnie niezależne sposoby, to miał rację, bo Bach też tak komponował. I można przy okazji zrobić to funkowo i jak trzeba.

Ludzie zawsze mówią o wizualnym charakterze naszej muzyki. Moje płyty zdają się wywoływać w ich wyobraźni obrazy. Bardzo to cenię, bardzo mnie to cieszy, ale kiedy pracuję nad muzyką zazwyczaj skupiam się nad syntezą samej muzyki. Innymi słowy myślę o tym, czy ta nuta pasuje do tej nuty, a tamta do tamtej, tu powinno być głośniej, tam ciszej, tu dłużej, tam krócej. Wszystko to dzieje się w ramach języka samej muzyki. Szczerze mówiąc, kiedy płyta jest skończona i mogę jej posłuchać, zwłaszcza w samochodzie, sam jestem zdumiony jej kinematograficznym efektem. To jest jakby produkt uboczny naszych muzycznych intencji. Nie jest tak, że myślimy jak stworzyć coś, co wywoła takie, czy inne skojarzenia.

W domu niczego nie słucham, bo chcę mieć otwartą głowę do napisania czegoś nowego, a nie, nawet mimowolnego, powtarzania czegoś za kimś lub nawet za samym sobą.

Kto nie dąży do rzeczy niemożliwych, nigdy ich nie osiągnie.

W studium [o Chopinie] Liszt podkreśla, równie żarliwie jak Lenz, nowatorskie wartości muzyki Chopina: "podejmując głębszą analizę utworów Chopina nie można tego uczynić nie znajdując w nich piękna bardzo wysokiego rzędu, ekspresji całkowicie nowej i układu harmonicznego równie oryginalnego, jak mądrego (...), oryginalność [ta] nie przechodzi w barokową dziwaczność (...). Jego najlepsze prace (...) tworzą nową epokę w stylu muzycznym."

(...) dzięki niespożytej sile twórczej, a także zadziwiającemu obiektywizmowi w stosunku do zagadnienia sztuki potrafił [Chopin] stowrzyć w swej muzyce wartości pozytywne, które swym bezwzględnym nowatorstwem wyprzedziły o wiele epokę, przy tym - wartości tak stałe i niezmienne, iż bogate w zdarzenia i wszelkie eksperymenty dzieje muzyczne XIX i początku XX wieku przeszły ponad nim w niczym nie zaćmiwszy ich blasku. (...) Był on jednym z największych rewolucjonistów w muzyce, burząc bowiem jej tradycjonalizm formalny i duchowy otworzył jej drogę do wolności.

Chopin trzyma się na uboczu: nie widuje się go ani w teatrach, ani na koncertach. Można by powiedzieć, że jak gdyby bał się muzyki i muzyków. Raz do roku schodzi z obłoków i daje się słyszeć w salonach Pleyela i tylko wówczas publiczność i artyści mogą podziwiać jego wspaniały talent(...). Jego gra pełna kapryśnego wdzięku odznacza się najwyższą subtelnością i oryginalnością, a jego nowe utwory nie ustępują dawniejszym pod względem śmiałości, harmonii i uroku melodii.

Niektórzy ludzie są po prostu leniwi i dorabiają filozofię do tego, że nie znają teorii. Teoria cieszy się złą sławą, bo kojarzy się z graniem bez emocji. Moim zdaniem, trzeba znaleźć złoty środek

Mój syn jest zawodowym muzykiem. Kiedy zaczynał próbował tappingu. Powiedziałem mu wtedy - "Jeżeli jeszcze raz zobaczę, że to robisz, wezmę szczypce przegubowe i odetnę Ci ten pieprzony palec. To działka wujka Eddiego, nie Twoja!". Nikt nie powinien tego już robić. (...) Znajdź coś swojego, znajdź swoją działkę,(...) reszta jest łatwa, wiesz?

Czasem musisz długo grać, żeby być w stanie zabrzmieć jak Ty.

GITARA NIE MA GRANIC. Jeśli myślisz, że wszystko, co można zagrać na gitarze już się wydarzyło, to z pewnością nie rozumiesz czym jest proces twórczy (...) Nigdy niczego nie zabraknie w tym aspekcie. To jakby ktoś powiedział koniec czasu i przestrzeni.

BĄDŹ WYJĄTKOWY. (...) W latach 70 (...) grałem swojego Hendrixa i Page'a. Próbowałem brzmieć jak Al diMeola, John McLaughlin, czy Joe Pass. Kiedy jednak zacząłem pisać własną muzykę szukałem jedynie rzeczy, które były dla mnie wyjątkowe - choć oczywiście budowałem je na bazie inspiracji.

Artystę, prawdziwego artystę, nie zaś takiego, dla którego sztuka jest mieszczańskim zawodem, lecz predestynowanego i przeklętego, rozpozna wśród masy ludzkiej nawet mniej bystre oko. Poczucie odrębności i nie przynależności, myśl, że patrzą nań i obserwują go, jednocześnie coś królewskiego i zakłopotanego widnieje w jego twarzy. Coś podobnego da się zauważyć w rysach księcia, który w cywilnym ubraniu znalazł się w tłumie. Ale żadne cywilne ubranie tu nie pomoże (...). Choć artysta przebierze się, zamaskuje, choć włoży strój attache lub porucznika gwardii na urlopie, wystarczy mu podnieść oczy lub przemówić słowo, aby wszyscy poznali, że to nie człowiek, tylko coś obcego, dziwnego, innego..

- Masz tak oryginalne brzmienie, zawsze jesteś rozpoznawalny po jednej nucie. Jaki jest sekret oryginalności? - Odpowiedź jest prosta - dowiedz się kim naprawdę jesteś, a potem staraj się być najlepszą wersją samego siebie

Jeśli staniesz się maestro w swoim fachu, a potem dalej nad tym pracujesz, zabierając swoją muzykę w rejony nieosiągalne dla innych, wtedy zawsze będziesz miał słuchaczy. Mam wrażenie, że większość tej muzyki jaką się teraz gra - nieważne jak dobrze sobie radzi i ile wpływów z biletów generuje - popadnie w niebyt. Jeśli coś się nie trzyma kupy, wszędzie są pęknięcia, to nieważne jak byś na to chuchał i dmuchał, wcześniej czy później się rozleci i przepadnie. Ale jeśli coś jest robione solidnie i w zgodzie ze sztuką, będzie trwało. Właśnie tak to czuję - jeśli coś jest prawdziwe, to będzie trwać wiecznie.

Za dwadzieścia lat bardziej będziesz żałował tego, czego nie zrobiłeś, niż tego, co zrobiłeś. Więc odwiąż liny, opuść bezpieczną przystań. Złap w żagle pomyślne wiatry. Podróżuj, śnij, odkrywaj.

Sztuka nie jest komercyjna. Kiedy staje się towarem, przestaje być sztuką.

Prawdziwy talent to zdolność do pokonywania własnych ograniczeń i słabości w taki sposób, aby osiągać rzeczy pozornie niemożliwe

Ten kto idzie za tłumem nie dojdzie dalej niż tłum. Ten, kto idzie sam, dojdzie w miejsca do których nikt jeszcze nie dotarł.

Obudziłem się rano i zdałem sobie sprawę, że gram dokładnie jak Mike tylko gorzej, bo jestem kopią, więc kopia zawsze słabsza. To jest słabe uczucie, bo bardzo łatwo jest wejść w czyjeś buty. Okropnie ciężko jest stamtąd uciec. Szczególnie jeżeli każda fraza tego muzyka powoduje, że Ty się rozpływasz. Dlatego kupiłem ten mój elektroniczny wibrafon, bo tutaj startowałem w pozycji takiej, że nie miałem żadnych wzorców, musiałem robić coś od zera.

Zanim zacząłem grać z Milesem, byłem w dużym zespole, osiemnastu muzyków, to daje spore doświadczenie. Ale myślę, że największą lekcją jaką odebrałem od Milesa to, żeby być naprawdę sobą. To było najważniejsze, co mi przekazał. By nie próbować być kimkolwiek innym, nie próbować być nim, ale sobą i znaleźć własną drogę. Błogosławieństwem jest to, że mam własne brzmienie. On mnie w tej indywidualności wzmocnił i dodał odwagi w pisaniu własnych utworów, w byciu samodzielnym w muzyce.

Jest jeden zasadniczy problem, jeśli chodzi o jazz na całym świecie. Mamy wspaniałą historię, której ciężar naprawdę ciężko udźwignąć. Muzycy zakochują się w jazzie, jednak mają duży problem z wymyśleniem czegoś nowego. Jazzmani grają to co kochają, czyli stare wysłużone standardy. Wykonanie często pozostawia wiele do życzenia, jeśli porównać je z mistrzami, którzy osiągnęli perfekcję w określonych utworach. Bardzo łatwo być częścią jakiegoś ruchu. Wsiadasz na pokład, grasz, a karawana jedzie dalej. (...)

Za tych, co szaleni. Za odmieńców. Buntowników. Awanturników. Niedopasowanych. Za tych, co patrzą na świat inaczej. Można się z nimi nie zgadzać, wysławiać lub zniesławiać - ale nie można ich ignorować. Bo to oni zmieniają świat i popychają ludzkość do przodu. I choć niektórzy mogą widzieć w nich szaleńców, my dostrzegamy w nich geniusz. Ponieważ tylko ludzie wystarczająco szaleni, by sądzić, że mogą zmienić świat, naprawdę go zmieniają!

Talent osiąga cel, którego nikt inny nie może osiągnąć. Geniusz osiąga cel, którego nikt inny nie widzi.

Naj­pierw cię ig­no­rują. Po­tem śmieją się z ciebie. Później z tobą wal­czą. Później wyg­ry­wasz.

Mam szczęście, pracuję ze świetnymi muzykami. Są bardzo kreatywni. Nie muszę nikomu mówić co ma robić, mamy do siebie pełne zaufanie. To niezwykle ważne. Towarzyszą mi i chcą poznawać nowe obszary. Nie interesuje nas stagnacja.

Niestety wielu ludzi ma postawę typu: "Pokaż mi jak mogę zagrać tę solówkę Slasha." Czy coś w tym stylu. Taka nauka nigdzie cię nie zaprowadzi. Dla mnie jest to sedno problemu. Osobiście nie uczę ludzi grać solówek - uczę ich koncepcji, dzięki którym mogą rozwinąć swój własny styl gry na gitarze. Jeśli koniecznie chcesz się nauczyć tego, co zagrali inni muzycy, powinieneś zrobić to samodzielnie.

Miałem i nadal mam wielu uczniów. Widzę ten sam problem u niemal wszystkich - brakuje im solidnych fundamentów. Nie rozumieją podstaw, więc nawet jeśli zdecydują się zagrać coś bardziej wyszukanego, z reguły nie brzmi to dobrze. Nie da się zabrzmieć wiarygodnie, jeśli nie wiemy skąd to wszystko pochodzi. Teoria wbrew powszechnej opinii naprawdę się przydaje, a najlepsza metoda jej zgłębiania prowadzi przez jazz. Nie musisz być muzykiem jazzowym, ani grać tego na co dzień, ale jeśli chcesz naprawdę zrozumieć jak te wszystkie puzzle się układają, jest to najlepszy sposób. Trzeba studiować teorię - akordy, prowadzenie głosów, skale, arpeggia, rytmy? To z tego właśnie składa się muzyka. Wiem, że może się to wydawać nudne i mało ekscytujące, ale tak właśnie jest.

Gitarzyści powinni mieć zdolność wziąć gitarę i grać muzykę przez godzinę bez zespołu.

Mówię Ci, graj po swojemu. Nie graj tego, czego oczekuje publiczność. Ty graj tak jak Ty to widzisz i pozwól to poczuć publiczności nawet jeśli to zajmie jej piętnaście, dwadzieścia lat.

Jeśli artysta chce wykorzystać swój umysł do pracy twórczej, konieczne jest odcięcie się od społeczeństwa.

Musisz to mieć już w sobie. Nie możesz być artystą wpływowym, jeśli sam jesteś już kalką kogoś innego. To niemożliwe. Duke Ellington wywołał wpływ na wielu ludzi, ale nie znam nikogo, kto by przejął styl Duke'a nuta w nutę, skala w skalę, a następnie sam oddziaływałby na innych. By zostać kimś wielkim musisz mieć to już w sobie.

Nigdy się nie poddawaj! Zostań tak dobrym muzykiem, jak tylko potrafisz i znajdź swój własny głos. Nie kopiuj nikogo i bądź szczery w swojej muzyce. Nie czyń pieniędzy celem swojej muzycznej drogi. Powinieneś być szczery i naprawdę wierzyć w muzykę, którą grasz. W przeciwnym razie widzowie to zauważą i Ty z pewnością też to zauważysz. Musisz być wierny sobie. Inaczej nie będziesz szczęśliwy