Kiedyś w muzyce poważnej była szkoła rosyjska, niemiecka, włoska, francuska, amerykańska. Dziś wszyscy grają podobnie.Ten proces postępuje też w jazzie, ale bardziej na poziomie młodego pokolenia artystów. Jest jeszcze duża różnica między jazzem amerykańskim a skandynawskim i polskim, no i dobrze. Dla artystów z silnym kręgosłupem nie ma tu problemu, bo wiedzą że inność, oryginalność ma na świecie większe prawo bytu niż kolejna kopia nie swojej kultury. Krzyżują wpływy w umiejętny sposób. Dobrze jest korzystać z całego dziedzictwa muzyki na świecie ale tak żeby nie zatracić siebie. Wzorem jest Chopin czy Szymanowski, gdzie w ich sztuce jest cała historia muzyki europejskiej, ale na pierwszym planie ich indywidualność i słowiański zaśpiew.(...)
...większość tego nie rozumie i budzi się dopiero jak nie mają pracy, gdy szefowie festiwali na świecie wybierają oryginał a nie kopię. Korzystanie z własnych korzeni daje autentyczność. Muzyka bluesowa, jazz zaistniała na świecie bo jest autentyczna. Standardy jazzowe działają, bo są grane przez muzyków u których w domu śpiewano je przy kominku. Nie chodzi o banalne granie ludowych temacików na jazzowo, ale znalezienie siebie, swojego indywidualnego oddechu. U nas za dużo jest naśladownictwa. Jeśli dzieje się to na początkowym poziomie akademickim to dobrze, ale jeśli idę na jam i wychodzi pięciu saksofonistów i każdy gra tak samo i jeszcze przychodzi profesor, który też gra to samo, to jest to nudne. Jeśli słyszę pseudo free jazz, który jest schronieniem dla nie radzących sobie z podstawowym warsztatem muzyków, wspierany przez niektórych głuchych krytyków, często otoczony gęstą intelektualną filozofią to nie widzę w tym sensu. A przecież młodzież w Polsce jest niezwykle zdolna i ma wielki entuzjazm. To kwestia szukania swojego własnego brzmienia, świadomości, odwagi, wiary i wiedzy. Ciągłe porównywanie i upodabnianie się do kogoś z "zagranicy" świadczy o braku poczucia swojej wartości.